சில்க் போர்டு பாலத்திற்கு முன் 2:15 மணிக்கு திருச்சிக்கு பஸ். மதிய வேளையாய் இருந்தும் ஸ்லீப்பர் பஸ் தான் புக் பண்ணியிருந்தேன். மாமானார் என்னை ஏற்றிவிட வந்திருந்தார். கையில் வைத்திருந்த கட்டை பையை எவ்வளவு கேட்டும் கொடுக்கவில்லை. பெங்களூர் என்றாலும் வெயில் வெளுத்து வாங்கி கொண்டிருந்தது. அங்கு இருந்த பஸ் நிறுத்தத்தில் ஐந்து நிமிடங்கள் நின்றிருந்திருப்போம். எனக்கான பஸ் வந்துவிட்டது. ‘வா மா பஸ்
வந்திருச்சு’ என்று சொல்லிக்கொண்டே, எனக்காக காத்திருக்கவில்லை, சிறு பையனை போல் சுறுசுறுப்பாய் முன்னே சென்று கை போடுகிறார். அந்த நடையில் அவர் குணம் தெரிந்தது. ‘மாமா பாத்து, பஸ் நிக்கும்’ என்றேன். அவர் கேட்கவில்லை, அவருக்கு கேட்கவில்லை. அருகே சென்று பையை வாங்கிக்கொண்டு, தேங்க்ஸ் மாமா, உடம்ப பாத்துக்கோங்க என்று சொல்லிவிட்டு, பஸ்ஸில் ஏறி என் இருக்கைக்கு சென்றேன். செருப்பு காலோடு பஸ் இருக்கையில் கால் வைக்க ஒப்பவில்லை. செருப்பை கழற்றிவிட்டு காலை மேலே வைக்கலாம் என்றால், டிரைவர் ஆக்ஸிலேட்டரை அழுத்தினால், செருப்பு அடியில் எந்த கிடுக்கில் மாட்டிக் கொள்ளும் என்று தெரியாது. கை எட்டாத தொலைவிற்கு சென்று சிக்கிக்கொண்டால், அதை எடுப்பதற்கு தொழுவது போல் பிரயத்தனப்படவேண்டும். இவையெல்லாம் அரை வினாடியில் மனதில் விரிந்திட, செருப்பை கழற்றாமல் ஒருவாறு வளைந்து அமர்ந்துக்கொண்டு, திரையை விலக்கி கண்ணாடி வழியில் கையாட்டினேன். மாமா கண்ணாடி அருகில் வந்து நின்று தலையாட்டினார், புன்னகைத்தார். இரண்டு நிமிடங்களில் பஸ் புறப்பட்டுவிட்டது.
பேக்பேக்கை இருக்கையின் இடதுப்பற கால் பகுதியில் வைத்துவிட்டு, கட்டை பையை என் இருக்கையின் இடதுப்புற நடுப்பகுதியில் சரி செய்து வைத்துக்கொண்டேன்.
அடுத்து என் பாதுகையை பாதுகாக்கும் திட்டம். குனிந்து அடியில் பார்த்தேன். ஏற்கனவே நான் அடியில்தான் இருந்தேன். லோயர் பர்த் வேண்டும் என்று ஒரு நாள் தள்ளி பதிவு செய்திருந்தேன். இது லோயர் இல்லை.லேயர் என்று சொல்லலாம். என் படுக்கையை உரித்துவிட்டு பார்த்தால் பஸ் சக்கரம் தெரியும் என்று நினைக்கிறேன். இதுவும் ஒரு மாதிரி நல்லாதான் இருந்தது. ஜப்பானியர்களின் பண்பாட்டில் மெத்தையை கீழே போட்டு தூங்கும் வழக்கம்போல். நானும் என் வீட்டில் அப்படித்தான் தூங்குவேன். சில சமயங்களில் ஒருகளித்து படுத்து வலது கையை தரையில் வைத்து கொள்வேன். அதில் ஒரு சொகுசும் இருக்கு, நிலத்தை ஸ்பரிசிக்கும் நிம்மதியும் இருக்கு.
பாதுகைக்கு பாதகம் இல்லை. கீழே இரண்டு பகுதிகளாய் பிரிந்திருந்தது. ஒன்றின் நீளமும், அகலமும் அதிகம். அதில் செருப்பு மாட்டினால் நான் நிச்சயமாய் தொழுகைதான் நடத்த வேண்டும். இன்னொரு பகுதி செருப்பு வைப்பதற்காகவே என்று, சிறியதாய், சற்று இறக்கத்தில், நீளம், அகலம் கம்மியாக இருந்தது. எழ முடியாமல் பஸ் ஓட்டத்தில் ஆடி எழுந்து அதில் கழற்றி வைத்தேன். ஏற்கனவே வெளியில் கழற்றி போட்டுவிட்டு எனக்கு எதிர் இருக்கையில் படுத்திருந்த பெண்மணி, என்னை பார்த்து, செருப்பை எடுத்து அவருக்கு உண்டான அந்த பகுதியில் வைத்துவிட்டு என்னை பார்த்தும் பார்க்காதது போல் படுத்துக் கொண்டார்.
இருக்கையின் திரையை இழுத்து வெல்குரோவை ஒட்டிவிட்டு, தலையணையை நிமிர்த்தி வைத்துக்கொண்டு, ராணி தோரணையாய் கால் நீட்டி சாய்ந்து நீள்மூச்செடுத்தேன்.
மனதில் ஒரு அவசரம், அதை நினைக்கையில் பரவசம். கிளம்பும்போது, என் ஓப்பிடியார், மாமனாரிடம் சொல்லி, என் பயணத்திற்கு Dairy Milk Silk சாக்லெட்டை வாங்கி வரச் செய்திருந்தார். பயணத்தில் எனக்கு அதை சுவைக்கப் பிடிக்கும். பசியாறவும் நான் தேர்ந்தெடுப்பது அது. அது என் கைப்பையில் இருக்கு என்று நினைக்கும்போதே பரவசம் தான். அதன் ஆடை முழுவதுமாய் களையப்படாமல், முதலிரவில் தன்னை முழுதளிக்க இருக்கும் பெண்மையை, தயங்கி,நெருங்கி, பாங்காய் வெளிக்கொணரும் ஆண்மையாய் என் கைகள் மாறும். என்ன ஒரு தேவையற்ற கற்பனை. சாக்லெட் சாப்பிடும் சபலத்தை சற்று தள்ளிப்போட்டேன். பஸ் தன் வேகத்தில் சென்று கொண்டிருந்தது.
நான் இந்த முறை கையில் புத்தகங்கள் எதுவும் எடுத்து வரவில்லை. கிண்டிலில் வாசித்து கொள்ளலாம். மேலும் 3 மாத காலமாக பாடல்களே கேட்காமல் இருந்த காரணத்தினால் பயணத்தில் பாடல்கள் கேட்கலாம். இல்லை எதுவும் செய்யாமல் வேடிக்கை பார்க்க வேண்டும் என்றெல்லாமான எண்ணங்களோடுதான் இரண்டு நாள் பயணமாக வந்திருந்தேன்.
அமைதியாய் அந்த வெயிலில், அகன்ற கண்ணாடி சன்னல் வழியில் கடைகளையும், மனிதர்களையும், மரங்களையும், சின்ன சின்ன குன்றுகளையும் பார்த்துக்கொண்டே சென்று கொண்டிருந்தேன். மதிய வெயில் பொதுவாய் என் மனதில் ஒரு வெறுமையை பரப்பும். மக்கள் நடமாட்டம் மங்கியிருக்கும் அந்த இரண்டு மூன்று மணி நேர இடைவெளியில், நிலம் வெறித்திருப்பதாய் தோன்றும். மேலும், மூடியிருக்கும் சன்னல் வழியே பார்க்கும்போது, எட்ட இருக்கும் நிலப்பரப்பும், நான் அங்கு நடந்து கொண்டிருப்பது போலவும் மனதில் காட்சி விரியும். அது தனிமையின் உணர்வையும், ஏகாந்தத்தையும் ஒரு சேர தருவதாய் தோன்றும். அந்த உணர்வின் சிறகில் நகர்ந்துக்கொண்டேயிருந்தேன்.
லேசாக பசிக்க ஆரம்பித்தது. சாக்லெட்டை பிரித்து சுவைத்துக் கொண்டே பாடல்கள் கேட்கலானேன். எனக்கு என்றுமே அது ஒரு சுகானுபவம். சாப்பிட்டு முடித்து தண்ணீர் குடிக்கலாமா வேண்டாமா என்று யோசித்தேன். பயணத்தின் போது தண்ணீர் பொதுவாக கம்மியாக குடிக்கும் வழக்கம். இந்தியாவில், பொது கழிப்பிடங்கள் இன்னும் பெரிதாக இல்லை. இருந்தாலும் அது பயன்படுத்தும் அளவுக்கு பராமரிக்கப்படுவதில்லை.மேலும், பஸ் பயணத்தில் அவன் ஒரு ஹோட்டலில் ஹால்ட் போடுவான். அந்த இடத்தின் முகப்பை பார்த்தாலே நமக்கு போகத் தோன்றாது. இருந்தாலும் பின்னால் தொல்லை கொடுக்கும் பல் வலியை நினைத்து, கொஞ்சம் தண்ணீர் குடித்து, பல்லில் ஒட்டியிருக்கும் சாக்லெட்டை சுத்தம் செய்தேன்.
ஐ போனில் முழு மின்தேக்கம் வைத்திருந்தாலும், பயணம் முழுதும் அதை வைத்துக்கொள்ள வேண்டி, இணையத்தை இணைக்காமல், போனிலிருந்த சில பாடல்களை முதலில் கேட்போம் என்று,
‘நான் ஏரிக்கரை மேலிருந்து எட்டுத்திசை பார்த்திருந்து ஏந்திழைக்கு காத்திருந்தேன் காணல’ என்ற பாடலை கேட்கலானேன். மனம் ‘ஏந்திழையில்’ லயித்தது. என்ன அருமையான சொல்லாடல்! வாலியை நினைத்தேன். பின் அந்த வார்த்தை வேறு எந்த பாடல்களில் வருமென்று யோசிக்கலானேன். ஏதோ ஒரு பழைய பாடலில் அவ்வார்த்தையை கேட்ட ஞாபகம்.சட்டென நினைவுக்கு வரவில்லை. சங்க இலக்கியத்தில் எங்கு வருகிறது என்று தேடி பார்த்ததில், புறநானூற்று பாடலில் (பாடல் 66)
“ஏந்திழை வில்லொடு
இருஞ்சரு நாணுடை
கொடிய செருத்தவொடு"
என்று வருகிறது.
இதை பிசிராந்தையர் பாடியுள்ளார். இப்பாடல் கொடியரசர் நன்னன் மீது பாடப்பட்ட இகைப் பாடலாகும்.
இது எப்படி இந்த இடத்தில் பொருத்தமாகும்? பாடலில் கதாநாயகன், தன் நாயகிக்காய் காத்திருக்கிறானே என்று மேலும் தேடியதில்,அழகிய ஆபரணங்களை அணிந்த பெண் என்றும் பொருள் கொள்ளப்படுவதாய் ராமன் என்பவர் தன் வலைப்பூவில் குறிப்பிட்டிருந்தார். மேலும் அவர் அதற்கு நாலாயிர திவ்யபிரபந்தத்திலிருந்து அச்சொல் பயன்பாட்டை மேற்கோள் காட்டி, அதனை நாடோடி தென்றல் படத்தில் இசைஞானி தன் பாடலான ‘மணியே மணிக்குயிலே’ பாடலில் பொருத்தமாய் பயன்படுத்தியிருந்ததை சுட்டிக்காட்டியிருந்தார். (http://loginramanan.blogspot.com/2016/07/blog-post.html?m=1)
சில்வர் டப்பாவி்ல், தேவி (என் ஓப்பிடியார்) தோல் நீக்கி, கருக்காமலிருக்க மேலே லேசாக உப்பு தூவி, வெட்டி வைத்திருந்த ஆப்பிள் துண்டுகளை கொரித்தவாறே , அதை வாசித்து மூடிவிட்டு அப்படியே வானத்தை பார்த்துக்கொண்டே மனதில் எங்கோ அலைந்திருந்தேன். நேரம் கடந்தது.
அந்தி வானம். இரவு இன்னும் தன்னை விரித்துக்கொள்ளவில்லை. என்றாலும் அழகான பிறை நிலவு தெரிய ஆரம்பித்திருந்தது. அதனருகில் சிறு துண்டு மேகம். அந்த மேகத்தின் நுனி பிசிறுகளின் தொடுகை அந்த பிறை மேல். மனதில் ஒருவித ஆசுவாசம், ஒரு கிளர்ச்சி, சிறு புன்னகை, பெருங்கர்வம் என்று உணர்வுகளின் அலைக்கழிப்பில் தள்ளாடியபடி நகர்ந்திருக்க, பஸ் இடைவேளைக்காய் மேலூரில் நிறுத்தப்பட்டது.
இறங்க வேண்டுமா என்று உடம்புடன் ஒரு சிறு உரையாடல் நிகழ்த்தி, வயிறு மிக லேசாக முட்ட ஆரம்பித்திருந்த போதிலும், இன்னும் 3 மணி நேரம் தான் பார்த்துக் கொள்வோம் என்று சொல்லி அதன் வாயடைத்துவிட்டிருந்தேன். பஸ் மீண்டும் கிளம்பியது.
இருட்ட தொடங்கியிருந்தது. வண்டி மிதமான வேகத்தில் சென்று கொண்டிருந்தது.
முழுமையறிவு யூ டியூப் சேனலில், ‘நாத்திகத்திற்கு தத்துவம் உண்டா? என்ற தலைப்பில் (https://youtu.be/G30OGroEBOI?si=uerbnGwldzRsZ_g_) ஜெ-யின் உரை கேட்கலானேன். முடியும்வரை முழு கவனம் அதிலிருந்தது. முடிந்தபின்தான் உடலின் மீது கவனம் திரும்பியது. என் உடல் லேசாக அசெளகரியம் அடைய தொடங்கியிருந்தது. இடைவேளை நிறுத்தம் கடந்து அரை மணி நேரம் ஆகியிருக்கும். என் அடி வயிறு நிரம்பிக் கொண்டிருந்தது. சரி அதில் கவனம் கொள்ள வேண்டாம். கொஞ்சம் மனதை திசை திருப்புவோம் என்று மீண்டும் வானத்தை பார்க்கிறேன். இம்முறை எந்த அழகும், உணர்வுகளும் தோன்றவில்லை. எனக்குத் தேவையெல்லாம் சீக்கிரம் மணி ஒன்பது ஆகவேண்டும். அப்போதுதான் பஸ் திருச்சி சத்திரம் பேருந்து நிலையம் வந்து சேரும். ஆகையால் அது மட்டுமே புத்தியில் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. மணி பார்த்தேன். இரவு 7:15 ஆகியிருந்தது. குளிர தொடங்கியிருந்தது. தலைக்கு மேல் இருந்த Knob-ஐ சுற்றி, ஏ.சி யை நிறுத்திவிட்டேன்.
மனதில் அரை மணி நேர முன்பான கடந்த காலத்திற்கு சென்று, இடைவேளையில் நின்றிருந்த பஸ் விட்டு இறங்கி, சிறுநீர் கழித்துவிட்டு வந்து அமர்ந்துக்கொண்டேன். ஆஹா, எவ்வளவு நிம்மதியாய் இருந்திருக்கும் செய்யாமல் விட்டுட்டோமே என்று பொருமினேன். பொறுமையிழக்க தொடங்கியது. இருந்தாலும் கர்வத்தோடு, நம்மால் மூன்று மணி நேரம் தாங்கிவிட முடியும் என்று அமர்ந்திருந்ததற்கு இந்த பதற்றம் தேவைதான். அனுபவி என்று புத்தி கோபத்தை கக்கி கொண்டிருந்தது.
மனம் எழுந்து , இல்லாமையின் பாதையில், உடலை செலுத்தி, பஸ்ஸின் பின்பக்கம் கழிவறையை நோக்கி செல்கிறது. அங்கு கழித்துவிட்டு வந்து அமர்ந்து ஆசுவாசமாகிறது.
வண்டி பைபாஸ் பகுதியில் சென்று கொண்டிருந்தது. இரு பக்கமும் கடைகளும் இல்லை, காடுகளும் இல்லை. கால் மடக்கி குதிகாலை அண்ட கொடுத்து ஒருவாறு ஆசுவாசம் கொள்ள தவிக்கிறேன்.
வேர்க்க ஆரம்பித்தது. ஏசியை போட்டேன். சரிந்து படுத்து கொள்வோம். மணி எட்டை நெருங்கி கொண்டிருந்தது. இன்னும் ஒரு மணி நேரம்தான் என்று முயற்சி செய்தேன். முடியவில்லை. மீண்டும் அதே நிலையில் அமர்ந்துக்கொண்டேன். சரி இப்ப என்ன பெட்ரோல் பங்கில் பஸ்ஸை நிறுத்த சொல்வோம். இல்ல வேணாம், மற்றவருக்கும் இதனால் வீடு செல்வது தாமதமாகுமே. நம்மள மாரி அர கிறுக்கு, அந்த நிறுத்தத்துலயும் போகாம, வயிறு முட்டி அவதிப்பட்டா? பட்டா உனக்கென்ன? ஓ உடம்ப மதிக்க துப்பு இல்ல, அடுத்தவனுக்கு கரிசனம். ஆ, இதோ ஒன்று வரும் போலையே. லைட் எரியுதே Indian Oil போர்டில். எழுந்து போக குதிகாலை கீழை வைக்கிறேன். வயிறு அவ்வளவு கனமாய். எழுந்து நிற்கவே பயமாக இருந்தது, முடியவில்லை. அடி வயிறு வலிக்க ஆரம்பித்துவிட்டது. சரி அடுத்ததில் நிறுத்த சொல்வோம். வண்டி சட்டென்று சாலையின் மத்தியில் ஓரங்கட்டப்பட்டது. கடை ஏதும் இருக்கோ? நமக்கு முன்னாடி யாரோ கேட்டு நிறுத்திட்டாங்க போலயே என்று சற்று ஆனந்தம். திரை விலக்கி பார்த்தேன். கட தண்ணீ ஏதுமில்லை. அந்த இருட்டு சாலையில், வண்டியில் இருந்த இன்னொரு டிரைவர் இறங்கினார்.அந்த வெட்டவெளியில் சிறுநீர் கழிக்கலானார். திரையை மூடிக்கொண்டேன். பத்து நிமிட இடைவெளியி்ல் மீண்டும் வண்டி நின்றது. திரை விலக்கி பார்த்தால், அதே டிரைவர் இறங்கி மீண்டும் கழித்தார்.
இப்போது சற்று பரவாயில்லை போலிருந்தது.
அடுத்த பங்க் வரவேயில்லை. மணி 8:20. சரி இன்னும் நாற்பது நிமிடங்களில் திருச்சி சென்று விடுவோம் என்று தேற்றிக்கொண்டேன்.
வண்டி குளித்தலையை நெருங்கி கொண்டிருந்தது. இப்ப என்ன, அப்படி முட்டி கழித்துவிட்டாலும் பாதகமில்லை. இது என்ன எனக்கு மட்டும்தான் இந்த உபாதையா என்ன? உலகில் யாருக்கும் நிகழ்ந்திருக்காதா என்ன?
வண்டியின் ஆட்டத்தில் என் பேக் பேகின்
வலது ஓரத்தில் வைத்திருந்த தண்ணீர் பாட்டில் ஆடுகிறது. ஆப்பிள் தின்று முடித்து, செருகியிருந்த காலி டப்பாவை கண்கள் தொட்டு திரும்புகின்றன.
இவ்வளவு யோசிக்கிற உனக்கு, கேட்டு வண்டியை நிறுத்த என்ன பயம்? பயமா? அவமானமா?
எனக்கென்ன பயம்? இதிலென்ன அவமானம்? நிறுத்தாவிட்டால்தான் அவமானம். இல்லையில்லை அசூயை, மற்றவருக்கு.
எழுந்து டிரைவர் அருகில் சென்றேன். ‘அண்ணா பாத்ரூம் போகணும். கொஞ்சம் நிறுத்துங்க ணா’.
இங்க ஏதும் இடம் வந்தா நிறுத்துறேன்.
சரி என்று வந்து எனது படுக்கையில் அமர்ந்துக்கொண்டேன். ஒரு இரண்டு நிமிட இடைவெளியில், ஒரு ஆள் அரவமற்ற சாலையில், வண்டி இடதுப்புறமாக திரும்புகிறது. பெட்டவாய்த்தலை பை பாஸ் ரோடாக இருக்கக்கூடும். அந்த இருட்டில் ரோடு தெரிவதே பெருசு. கொஞ்சம் கடந்ததும் சாலை நான்கு புறமும் விரிகிறது.
நாற்சந்திப்பின் இடதுப்புறம் பஸ் மெதுவாக சென்று ஓரங்கட்டப்பட்டது. அது எனக்காகதான் என்று புரிந்து, முட்டும் வலியுடன் எழுந்து, கதவருகில் சென்றேன். டிரைவர் வலதுப்புறம் கைக்காட்டி, அந்த சந்துக்குள்ள போ மா என்றார். நான் அவர் காட்டிய திசையை பார்த்தேன்.
அந்த நாற்சந்திப்பில், சாலையின் எதிர்புறம் அந்த பெரிய டீ கடை. ஒரு வேளை கடைக்குள்தான் கை காட்டுகிறாரோ என்று நினைத்து இறங்கலானேன். படிக்கட்டில் கிளீனர் நின்றுக்கொண்டு, பஸ் நின்ற சாலையின் இடதுப்புறம் கை காட்டினான்.
அங்க எங்க?
அப்படியே ஓபன் ல தான் மேடம்.
சொன்ன அவன் கண்களில் ஒரு கர்வம் மின்னி மறைந்தது. என் கண்களில் திமிரு திமிரியது.
மேலும், அவன் சொன்ன திசையில் இரண்டு லோடு லாரிகள் ஓரங்கட்டப்பட்டிருந்தன.
ஆனால், மனதளவில் அங்கு நெருங்கி, பேண்ட் கழற்றி எனது பிட்டம் தெரிய கழித்துவிட்டேன்.
டிரைவர் இருக்கை விட்டு இறங்கி எனது பக்கம் வந்து,வா மா என்று கூப்பிட்டு கொண்டே டீ கடை நோக்கி சென்றார்.
அவர் காண்பித்த அந்த சந்தின் வாசப்படியில் ஒரு வெள்ளை நாய் படுத்திருந்தது.
அண்ணா ஓபன் ல இருக்கானா, இருட்டா இருக்கே, நாய் வேற இருக்கே..
அதுலாம் ஒன்னுமில்லமா வா..
இருங்க நான் கடைக்குள்ள இருக்கான்னு கேக்குறேன்னா.. என்று சொல்லிக் கொண்டே முன்னால் சென்றேன்.
டீ மாஸ்டர் முதற்கொண்டு, கடையில் இருந்த அனைவரும் என்னை திரும்பி பார்த்தனர்.
அண்ணா பாத்ரூம் இருக்கா?
இந்த பாருமா சைடுல என்று மாஸ்டர் கை காட்டினார்.
லைட் இல்லையா ணா?
இல்லமா. அதுலாம் பயமில்ல வாங்க..
அவர் என் முகத்தை கூட பார்க்கவில்லை. பார்த்திருந்தாலும் என் கண்கள்தான் தெரிந்திருக்கும். மாஸ்க் போட்டிருந்தேன், கழிப்பிடம் செல்கிறோமே என்று.
நாய் வேற இருக்கேண்ணா.உள்ள இருந்துச்சுன்னா?
அதுலாம் ஒன்னுமில்லமா என்று சொல்லி கொண்டு நடக்கையிலேயே அந்த நாய் எழுந்து விலகி போனது.
அவர் கதவை திறந்து வைத்து, கை காண்பிக்க, சற்று தயக்கத்துடனும், பிறகு தைரியத்துடனும், பேண்ட பாக்கெட்டிலிருந்து எனது போனை எடுத்து, லைட்டை போட்டுக்கொண்டே மெதுவாக திறந்திருந்த கழிவறைக்குள் சென்றேன். கதவுக்கு தாழில்லை.உள்ளே நாய், பூனை, பூச்சி என்று எதுவுமில்லை. மாறாக கழிவறை சுத்தமாகவும், வாடையின்றியும், நிரம்பிய தண்ணீருடனும், நல்ல பிளாஸ்டிக் மக்குடனும் இருந்தது எனக்கு பேரமைதியை தந்தது.
அப்போது என் உள்ளம் அறிந்திருந்தேன். அந்த சூழ்நிலையிலும் மனதுக்குள் ஏதோ அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை ஒன்றின் இருத்தல், இல்லாமை என்றதன் முதுகின் பின்னால் ஒளிந்திருந்தது தெரிந்தது.
அடி வயிறு லேசாக சில நிமிடங்களானது. வெளியில் வந்து பார்த்தால், கடையின் வெளிச்சத்தில், எதி்ர்புறம் நிற்கும் பஸ்ஸில், டிரைவர் அதற்குள் உள்ளே ஏறி அமர்ந்துவிட்டார்.
எனக்கு, இப்போது கடையினுள் சென்று அவருக்கு நன்றி தெரிவிக்கும் விதமாய் ஏதேனும் வாங்க வேண்டும். ஆனால், கடை சற்று பெரிது. கொஞ்சம் உள்ளே நடந்து செல்லவேண்டும். டிரைவர் என்ன இவ்வளவு நேரம் என்ற தோரணையில் கடு கடுவென பார்த்துக் கொண்டிருப்பதாய் தோன்றியது. வேறு வழியின்றி என் கால்கள் பஸ் நோக்கி நடந்தது.
என் முதுகிற்கு பின்னால் இரண்டு கண்கள் என்னை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது. பழுப்பு நிற முண்டா பனியன் போட்டிருந்த, மெலிந்த தேகம். தாடி வளர்ந்திருந்த, நரை முடிகள் கூடிய, களைந்த தலையும், ஒட்டிய கன்னங்களும், நீண்ட முகமும் கொண்ட நடுத்தர வயது அண்ணனாகிய அந்த டீ மாஸ்டரின் முகம். நான் திரும்பி அவரை நோக்கி கையாட்டினேன்.அவரும் பதிலுக்கு கையாட்டினார். நடந்து வந்து பஸ்ஸில் ஏறிக்கொண்டேன்.
*
