Oct 4, 2023
ஒரு நவம்பர் மாதம், இரவு உணவுக்கு நானும்,
பிரேமும் உட்காருகையில், பிரேம் என்னிடம், ' நானும், என் வாசக நண்பர்கள் இருவரும் வெண்முரசு
தொடங்கலாம் என்றிருக்கிறோம்' என்றார். நானும் உங்களுடன் சேர்ந்துக் கொள்கிறேன் என்றேன்.
நல்லது, அப்போ நாம் இதிலிருந்து தொடங்குவோம் என்று, டிவியை சொடுக்க, 'வெண்முரசு_ ஓர் நுழைவு வாயில்
- இவரை நான் தெரிந்துக்கொள்ளும் நுழைவு வாயிலாய்
அமைந்தது.
துறு துறு கண்கள் காற்றோடு கைக்கோர்க்க, வானில் யாரோ இவருக்கு
பதாகை ஏந்தி காண்பிப்பது போல , மேலே பார்த்து - தன் மூளை மேகத்திலிருந்து, செய்திகளை
சொரிந்த வண்ணமாய். வண்ணமாய் பெருகி வர, வரவரவென்றானது தட்டில் காத்திருந்த இட்லி.
முதல் காணொளியிலேயே, இவரின் அபார ஆற்றலுக்கும், அலுப்பற்ற
பேச்சிற்கும், அகன்ற இலக்கிய அறிவுக்கும், ஆழமான வாசிப்பு அனுபவத்திற்கும், ஆர்ப்பாட்டம்
அல்லாத முன்னிருத்தலுக்கும், ஆர்ப்பரித்த கண்களுக்கும் ரசிகையாகிப் போனேன்.
அதில் ஒரு தருணத்தில், ஜெ.மோவின் (அவர் ஜெயன் என்று அழைப்பதே,
அழகுதான்) எழுத்துக்களை சிலாகித்து, தன்னையறியாமல் தன் விழிகள் சிறு குளமாகையில், தானும்
சிறு குழந்தையானதை அவர் கவனித்தாரா என்றறியேன், ஆனால் நான் உணர்ந்தேன். அந்த இடத்தில்,
நான் கைத்தட்டி கண் கலங்கினேன்.
ஒரு மனுசனுக்கு இத விட வேற என்னங்க வேணும்? தன் மொழியில்
செழுமை, அதனை கண்டறியும் கொடுப்பினை, உடன்
கைக்கோர்த்து பன்மடங்காக்கும் ஒரு வாழ்க்கை துணை - எண்ணுவதே கவிதாய் இனிக்கிறது எனக்கு. அப்படி ஒரு வாழ்க்கை ஜெ.மோவிற்கு.
இவ்வாறு, வெண்முரசின் நுழைவிற்கு எங்கள் கைப்பிடித்து வரவேற்க,
இவரின் அறிமுகம் எனக்கு கிடைத்தது. அதன்பின் நாங்கள் இருவரும் வெண்முரசு வாசிக்க தொடங்கினோம்,
மூழ்கினோம், மீண்டோம், மூழ்கினோம் என வாழ்க்கை போய் கொண்டிருக்க, நான் அந்த வருடம்
இந்தியாவிற்கு சென்றிருந்தேன். அப்போது, ஒரு முறை, பிரேம் பேசுகையில், நம்ம அருண்மொழி
நங்கை இருக்காங்கள, அவங்க புத்தகம் 'பனி உருகுவதில்லை' வெளியாகியிருக்குது, என்றார்.
நான் அப்படியா, சரி என்று கடந்து சென்றுவிட்டேன். பின், ஊர் திரும்புகையில், அந்த புத்தக்கத்தை
வாங்கி வந்து கொடுத்தேன்.
அந்த சமயத்தில்தான், ஒலிப்புத்தகம் கேட்கும் பழக்கம் புதிதாய்
ஏற்பட்டிருந்தது. பொன்னியின் செல்வன் படத்திற்கு முன்பு, ஒரு முறை கேட்டுவிட வேண்டும்
என்று, ஆரம்பித்திருந்த தருணமது. தீபிகா அருணின், கதை ஓசை YouTube தளத்தில், பனி உருகுவதில்லை
புத்தகத்தின் ஒலி வடிவம் கண்ட எனக்குள், ஆர்வம் துளிர்த்தது.
ஒரு காலை நேரம், சிறு உடற்பயிற்சிக்கான வேளையில், முதலில்
கேட்க ஆரம்பித்தேன். ஆரம்பத்திலேயே ஒரு நெருக்கம். காரணம், அதற்கு முந்தைய நாள்தான்
நான் என் சிறுவயது நினைவுக்கட்டுரை ஒன்றை தற்செயலாய் எழுத ஆரம்பித்திருந்தேன். ஆவலாய்
முதல் நாள், முதல் கட்டுரை கேட்டு முடித்தாயிற்று.
அடுத்த நாள், அந்த வேளைக்காய் காத்திருந்தேன். நாட்கள் செல்ல,
செல்ல, அருணா அக்காவின் கைப்பிடித்துக்கொண்டு அவர் வாழ்கிற உலகிற்குள் நானும் சென்றுவிட்டேன்.
இன்னும் அந்த குரல் என்னுள் ஒலிக்கிறது. தீபிகா அவர்கள் அத்துனை அழகாய் அந்த சிறு வயது
அருணா அக்காவை ஒலிக்கச் செய்தார். அன்று முதல், இந்த நங்கை என் தமக்கையானார். அவ்வாறு
நான் உணர இன்னும் சில காரணங்களும் உள்ளன.
இவர் வாழ்வில் இருக்கிற பலர், அதே பெயர்களில் என் வாழ்விலும்
உண்டு. எங்கள் இருவரையும் வளர்த்தது விஜயா அத்தையே. மனோகரன் இவருக்கு ஆசிரியர் என்றால்,
எனக்கு அப்பா. இவர் தம்பி இவரை சிறுவயதில் சுற்றி வருவது போலவே, என் தம்பியும். ஜோதி
இவருக்கு டீச்சர். ஜோதி அக்கா என்று எங்கள் கிராமத்தில் ஒருவர், அவரும் டீச்சர். ஜெயா
அக்காவின் அதே வாழ்க்கை, என் வாழ்வில், நான் கண்ட ஜெயா அத்தைக்கும்.
என் அம்மாவும், தன் அண்ணன்கள், தம்பி, தங்கை ஆகியோரின் திருமணங்களை
நடத்திய பிறகே தன் 'மன'வாளனை கைப்பிடித்தார். என் அத்தை, காலை கறந்த பாலில் சர்க்கரை
தூக்கலாய் போட்டு ஹார்லிக்ஸ் கலந்து எடுத்துவந்து, என்னை கைப்பிடித்து இழுத்து உட்கார
வைத்து புகட்டுவார். பாதி தூக்க கலக்கத்திலும், மனம் பூரிக்க ஊத்த வாயுடனே அதை ஓரிரு
மடக்கில் சர்ர்ர்ர்ர் என்று இழுத்துவிட்டு மறுபடி சாய்ந்து விடுவேன்.
அசோகா எனக்கும் மிக பிடித்த ஸ்வீட். நானும் ஒரு பாட்டு பைத்தியம்.
ஆரம்பிக்கும் தாள கட்டிலேயே, குதி போட்டு பாடலை கண்டுபிடித்துவிடுவேன். அந்த பித்துதான்
பல தருணங்களில் என்னை தெளிய வைப்பது. சமீபத்தில் கூட Tamil Music quiz ஒன்றில் பங்கேற்றேன்.
என் சந்தோஷ நாட்களை புரட்டிய குதூகலம் இருந்தது.
என் தம்பியும் Farex Baby தான். தம்பியில்லாமல் வீடே நல்லாயில்லை என்று ஒரு சமயம் நினைத்திருப்பார்.
'ஆமா அக்கா' என்று அவர் கையிறுக்கிக் கொள்ள மனம் ஏங்கியது.
இப்படியான ஆச்சர்யத்திற்கும், உணர்விற்கும் இடையில், உயர்த்திய
புருவங்களுடன், ரசித்ததில், முதலில் நினைவுக்கு வருவது, இவரின் வாசனை தொடர்பான நினைவுகள்.
புத்தகத்தில் இரு இடங்களில், அதன் அடிப்படையில் தன் நினைவுளை மீட்டெடுத்து இருப்பார்.
ஒன்று ஐயர் வீட்டில், அவர் அனுபவித்த டிக்காஷன் மணத்திலிருந்து, துளசியின் மணம் வரை.
இன்னொன்று, அவர் பாட்டி வீட்டை பற்றி குறிப்பிடுகையில், வரிசையாக மணங்களை அடுக்கியிருப்பார்.
கறந்த பாலின் மணத்திலிருந்து, கரி துண்டுகளின் மணம் வரை. சட்டென்று நினைவுக்கு வருவது,
'வைக்கோலின் மணம்'. என் நாசியை நிறைத்தது, அதன் மணம்.
Marcel
Proust எழுதிய Swann's way
என்ற
புத்தகத்தில், 'கேக் துண்டை டீயில் நனைத்து சாப்பிடுவது, எனது சிறு வயது சந்தோஷ நினைவுகளை
தூண்டுவதாய் குறிப்பிட்டிருந்ததை படித்து, ஆராய்ச்சியாளர்கள் அறிவியல் பூர்வமாய் அறிய
முற்பட்டார்களாம். இதனை Proust
effect என்று
சொல்கிறார்கள்.
மணத்திற்கு அடுத்தது, எனக்கு பிடித்தது குணம். இதில் வரும்
உறவுகள் ஒவ்வொன்றிலும் பல குணங்கள் ஒளிர்கின்றன. அதை அழகாய் நினைவு அடுக்குகளிலிருந்து
நியாயமாய் தொட்டு எடுத்திருக்கிறார். உதாரணம் : அப்பன் என்றாலும் தப்பு தப்புதான் என்ற
இடம் - 'நுரை'யாய் போன உறவினால் மனம் நொந்து.
அப்பாவை இப்போது தொட்டு விட்டதால், என் நினைவலையில் சிறு
துகள்கள் - பெரும்பாலான அம்மா பொண்ணுகளிடம் இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன், அப்பாவை
பற்றி எதேனும் புறம் பேசி வம்பிழுப்பது. என் வீட்டில் அம்மாவிடம், அப்பாவைப் பற்றிய
என் குமுறல்கள் , அவர் வீட்டில் இல்லாத பல சமயங்களில் வெளிவரும். வசீகரா பாடலை பார்க்க
விடவில்லை, வாலி படத்தை பார்க்க விடவில்லை என்று. என் அம்மா அதற்கு மிக எளிதாய் ஒரு
பதில் வைத்திருப்பார். 'போ பாப்பா, போய் படி, அது என்ன கண்ணோட வருதா?'
கண்ணோடுதான் வருகிறது, அத்தையை பெண் பார்க்க வந்திருந்தபோது,
'சம்சாரம் அது மின்சாரம்' அம்மையப்பரோடு போட்டி போட்டுக்கொண்டு, குட்டி அருணா அக்கா
கேசரி சாப்பிட்டதும், சிவாஜி, சுஜாதா கழுத்தில் வாசம் பிடித்தபோது, கழுத்து வலியில்
சிணுங்கிய அருணாவின் உருவில் 'தாவணி கனவுகள்' தங்கைகளின் உருவங்களும், தன் அத்தைக்கு
பொருத்தமா என்று உயரம் பார்க்கையில் 'ஆண் பாவம்' சீதாவும் - கண்ணோடுதான் வருகிறார்கள்.
பாதுஷாவில் இருந்து அக்கா தான்சேனுக்கு சென்றால், நான் தான்சேனிலிருந்து.
"ராகங்களால் தீபங்களை
ஏற்றிவைத்தான் தான்சேன்
ராகங்களால் மேகங்களை
நான் நிறுத்திவைப்பேன் என்பேன்"
என்று கமலுடன் ஆட சென்றுவிட்டேன்.
ஆடித் திரும்புகையில் தோன்றியது, (கேட்டபோது தோன்றியதுபோல்)
புத்தகத்தை வாசிப்பது என்று - அந்த அனுபவத்தை மீட்டெடுக்க, தலைப்பிற்கு நியாயம் செய்ய.
எழுதுவதை மூடி வைத்துவிட்டு, பழையப்படி சைக்கிளில் இருந்து ஸ்டைலாய் இறங்கி வந்த கதாநாயகியிடம்
என்னை ஒப்புக்கொடுத்துவிட்டேன். அடுத்த இரண்டு நாட்களில் புத்தகத்தை முழுவதுமாய் படித்து
முடித்தேன். நான் இதுவரை எந்த புத்தகத்தையும் மறுபடி புரட்டியதில்லை. லா.சா.ராவின்
'அபிதா' வாசித்தபோது, இன்னும் சில வருடங்களில் மீண்டும் வாசிக்க வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தேன்.
ஆனால், அபிதாவை, அருண்மொழியே வென்றார் - தன் ஆளுமையினாலும், நகைச்சுவையினாலும், ரகளைகளினாலும்,
ரசனைகளினாலும்.
காபியை ரசித்துக்குடிக்கும் சூழல், நான் ஏழாம் வகுப்பில்,
சாயுங்காலம் ஸ்கூலிலிருந்து வாங்கி வரும் 5 ரூபாய் சோன் பப்டியை ஞாபகமூட்டியது. அதனை
விற்கும் அக்காவை சுற்றி ஈயாய் பிள்ளைகள் மொய்க்க, அவர் எவரையும் ஏறெடுத்து பார்க்கமாட்டார்.
அவரை பார்க்கையில் எனக்கு என் ராணி அத்தை (அம்மாவின் அண்ணி) ஞாபகம் வரும். வெள்ளையாய்,
எனக்கு பிடித்ததுபோல ஏலக்காய் சேர்க்காமல், சதுரங்க வடிவில் தேங்காய் பர்பி சைஸிற்கே
இருக்கும் சோன் பப்டி, அழகான வளுவளுப்பான வெள்ளை பேப்பரில் சுற்றப்பட்டிருக்கும். அந்த
பேக்கிங்கே அழகாயிருக்கும். மேல்புறம் சமமாகவும், பின்புறம் மடித்து மீதமிருக்கும்
கொசுருகளை ஸ்டார் வடிவிலும் மடித்து இருப்பார்கள். அதனை பிரித்தாலே காற்றில் பறந்து
செல்லக்கூடிய கனத்தில்தான் இருக்கும். தற்போது பெரிய கடைகளில் கிடைக்கும் கெட்டியானது
அல்லாமல், இப்போதும் மலைக்கோட்டை வாசலில், தி. நகர் கடைத்தெருவில் கிடைக்கும் உதிரியான
சோன் பப்டியை, மிதமாக சதுர வடிவில் ப்ரஸ் செய்து வைத்தார்போல். என் அப்பாயி அதனை மசுரு
முட்டாய் என்று சொல்வார்.
அதை சாப்பிட, காவேரி பாலம் வரை காத்திருந்து, ஆட்டோ அண்ணாசிலையிலிருந்து
காவேரி பாலம் ஏறுகையில் இடதுப்புற காவேரியை பார்த்துக்கொண்டே அந்த சோன் பப்டியை பிரித்து,
அந்த சர்க்கரையில் கரைவதும், கரையை கடப்பதுமாய் கடந்த காலங்களில் உழன்றேன்.
"அம்மாவின் முகம் பதைக்கிறது. அவள் நேரவிருக்கும் ரகளையை
உணர்ந்துவிட்டாள்" என்ற வரிகளில் நான் சிரித்து பார்த்தது, 'அந்துமல்லி துந்துமல்லியாய்'
அட்டை பின்புறத்திலிருந்து நோக்கும் அருணா குட்டியைதான். முதற்நாள் பள்ளியின் அதே ரகளை
நானும் செய்தேன். வகுப்பில் விட்டுவிட்டு அம்மா திரும்பிச் செல்ல தலையாட்டுகையில்,
எனக்கு பெரும் தீங்கு இழைக்கப்பட்டதுபோல் தேம்பி, கை நீட்டி, அம்மாவை நோக்கி ஓட எழுந்தது,
மங்கலாய் காட்சியானது. ஓட்டப்பந்தயத்தில் PT மாஸ்டர் இவருக்கு அநீதி இழைத்தாரென்றால், எனக்கு என் கூடப்
படித்த பத்மா. என்னை கையால் தள்ளிவிட்டு முந்திச் சென்றாள். பந்தயம் முடிந்ததும் என்னிடம்
செம்மத்தியாக வாங்கினாள்.
"அவளோடு சேர்த்து அவங்க உம்மாவையும் கும்ம வேண்டும்
போல் இருந்தது" - நான் சிரித்த மற்றுமொரு இடம்.
நான் குபீரென்று சிரித்ததும், எப்போது நினைத்துக்கொண்டாலும்
சிரிப்பதும், - "உங்கள் வீட்டில் Mysore Sandal தானே? எங்க வீட்டுல எங்கப்பா
Lifebuoy-அ மாத்தமாட்டார்". இதோ இப்போது எழுதும்போதும் சிரித்துக்கொண்டுதான் எழுதுகிறேன்.
அந்த குரல் இன்னும் ஒலிக்கிறது என் காதுகளில். அதற்கு நான் வேற ஏற்ற இறக்கம் கொடுத்து
பிரேமிடம் சொல்லி காட்டுவேன். அவன் புன்னகைத்து முடிந்தபிறகும் ஒளி எஞ்சும், டெய்சி
பெரியம்மாவை போல்.
தன் அத்தையின் திருமண தருணங்களில் அவர் கேட்டு ரசித்த பாடலான
'வசந்தத்தில் ஓர் நாள்', 2021 ல் என் திருமண விழாவிலும் நான் விரும்பி கேட்டுக்கொண்டது.
'வைதேகி காத்திருந்தாளோ'என்ற வரியில் ஏதோ ஒர் ஈர்ப்பு, ஓர் செருக்கு. வைதேகி என்ற பெயரினாலலோ
என்னவோ. நாம் பெரும்பாலும் சரித்திரத்தை நோக்கி ஈர்க்கப்படுகிறோம் என்று நான் நினைப்பதுண்டு.
நான் ரசித்த வரிகளும், உவமைகளும் :
"இலக்கியவாதிகள் கருணையற்றவர்கள். மாற்றவியலா விதியின் கரங்களால், மனிதர்கள்
பகடைகளாய் உருட்டப்படும்போது, இவர்கள் மௌன சாட்சிகளாய் உடன் நிற்கிறார்கள்".
விறகு வகைகளின் பட்டியலும்,
பயன்களும்.
அங்கு மனமுருகி வேண்டினேன்.
சங்கீதத்திற்கு காது திறக்கவேண்டும் என்றுதான் – ஜெயனின் காது
ஆற்றூர் அந்தப் பந்தலில்
"தண்ணீரில் மீனாக" எனக்கு தோன்றினார்
சட்டென்று நம்மைக்
கவர்ந்து உள்ளிழுத்து விடுவார். "கோவிலின் முதல் தோரண வாயில்போல".
சீட்டில் உட்கார்ந்தவுடன்
நம்மை அப்படியே "உள்ளே வாங்கிக் கொண்டது"
ஆசை ஒன்று "மனதில்
முகிழ்த்து அடங்கியது".
விரிந்து பரந்து
"ஒரு குடும்பத்தின் தவிர்க்க இயலாத ஒரு முதியவர் போல்" அம்மரம் அங்கு நிற்கும்.
ஒரு பரிதவிப்புடன்
தடியை டொக், டொக் என்று தட்டியபடி இருப்பாள். கையில் இருக்கும் தடி, "அவள் பதறிய
மனம்" என்று தோன்றும்.
திரும்பும்போது நினைவுகளால்
மனம் "பாரமாக", "மெதுவாக"
நடந்து வந்து...
"அது உழைத்துக்
களைத்த மூதாட்டிபோல் இருந்தது".
மைசூர் கேள்விப்பட்டிருக்கியா?”-
”ம்ம்… ஹைதர் அலி, திப்பு சுல்தான்,மெர்க்காரா, காவேரி…”
"இளமையில் சில
சந்தர்ப்பங்களை நம் மனம் என்றும் அழியா புகைப்படங்களாக்கி நம்மில் சேமிக்கிறது. பாடல்
அச்சந்தர்ப்பத்தை அழியாச் சட்டகமாக்குகிறது".
"நாணிக் கோணுவது
நம் இயல்பிலேயே கிடையாது என்பதால், துணிந்து அடிப்பேன்"
"அப்போது அந்தக்
கண்களில் வந்து சென்ற நம்பிக்கையின் சிறு ஒளி. என் கண்கள் இருண்டன".
"அணையின் அடிப்புறம்
தேக்கி வைத்த தண்ணீரின் அழுத்தத்தை உணரும் சிறு மதகு போல அதன் உடல் துடிப்பதை நான்
உணர்ந்தேன்".
“அக்கணம் அவள் பூமியின்
எந்த மாசுவாலும் தீண்டப்படாத உயரத்தில் நிற்கிறாள். அதற்கு சாட்சி என் அப்போதைய கண்களும்
இருப்பும் மட்டுமேஅக்கணத்தை என் எழுத்தால் கூட என்னால் பற்ற இயலவில்லை. சொல்ல சொல்ல
நழுவுகிறது அக்கணம்”.
இவரின் ஆளுமையைப்பற்றி சொல்வதற்கு முன்னால், மூலத்தை தொட
வேண்டும் என்று விரும்புகிறேன் ராஜம்மாள் பாட்டி - பெயரிலேயே அவர் அரசி தான். என்
அப்பாயியை நினைவில் நிறுத்தினார். "வண்ணச்சீரடி மண்மகள் அறிந்திலள்" - என்
அப்பாயிக்குமே பொருந்தும். பொறந்த இடத்திலும் சரி, புகுந்த இடத்திலும் சரி , செல்வம்
கொழிக்கச் செல்வாக்காய் வாழ்ந்தவர். "100 பவுன் போட்டு சரசு நடந்து வந்தா சப நெறஞ்சுருக்கும்"
என்று என் ஒன்று விட்ட பாட்டிகள், ஊருக்காரர்கள் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன். என் தாத்தா
மறைவுக்குப் பின்னர், என் அப்பாயி உடஞ்சு போயிட்டாங்க. அதன் பிறகு வெள்ளை ரவிக்கைதான்,
முன் பித்தான் வைத்து, நுணியை இழுத்து முடித்துக்கொள்வது. இரண்டு பாட்டிகளுக்கும் ஒரு
வயதுதான் வித்தியாசம்.
ஈகையிலும் என் அப்பாயி, ராஜம்மாள் பாட்டியை போன்றுதான். அந்த
குணம் அப்படியே என் அப்பாவிற்கும். என் அப்பாயியுடன் இம்மாதிரியான நெருக்கமான உறவு
ஆரம்பத்தில் இல்லாவிடினும், கடைசி காலத்தில் அப்பாயிக்கு என் குணம் தெரிந்திருந்தது.
இதில் அழகாய் ஒரு இடத்தில் ஆசிரியர் குறிப்பிட்டிருப்பார்,
"வயதானவர்களின்
மனம் கொந்தளிப்பான சூழலில் எல்லா கனத்தையும் எளிதில் உதிர்த்துவிடவே விரும்பும் போலும்"
எவ்வளவு உண்மை இது என்று தோன்றியது. என் அப்பா அவங்க உடன்பிறந்தவர்களோடு
ஏதும் கடுப்பில் இருக்கும்போது, என் அப்பாயிடம் பாய்வார். என் அப்பாயி பாரம் தாங்காமல்
தலைக்கவிழ்ந்து அவ்விடத்தை விட்டு நகர்ந்து செல்ல முனைவார். ஆனாலும் என் அப்பா விடாது
தொடர்வார். நான் விவரம் தெரிந்து, வேலைக்கு சென்றிருந்தத் தருணங்களில், இம்மாதிரியான
சூழல்கள் என் கண்முன்னே பெரும்பாலும் ஏற்பட விட்டதில்லை. பதிலுக்கு நான் பேசிவிடுவேன்.
என் அப்பா அமைதியாய் போய்விடுவார். என் அப்பாயி, 'விடு ஆயா, அப்பா சொல்லிட்டுப் போகுது
போ, கோவத்துல கத்தும், ஆனா எல்லாருக்கும் செய்யும்' என்பார். அது உண்மைதான். என் அப்பாயியின்
தைரியம், அதிகாரம் எல்லாம் தாத்தாவுடனே போயிடுச்சோனு தோணும்.
ஆனால், இங்கே அரசி, கெத்தாய் 'சற்குணம், இந்திரா கல்யாணத்துக்கு நல்லா செய்வான்.
இப்ப தேவையில்லாமல் பேசாதே'
என்றதாகட்டும்,
திருமண வாழ்வு கசந்த தருவாயில், மீண்டும் (என் ஊருமான) திருச்சியில் தன் பொறந்த வீட்டுக்கு
வந்ததாய் இருக்கட்டும், ஆட்டு மந்தை போல் அவன் சொல்கிற நேரத்தில் என்னால் போக முடியாது
என்று தனியாய் பஸ் பிடித்து பயணம் செய்வதாகட்டும், ஒத்து வரலை என்றால் ஒத்து வரலை என்று
முதியோர் இல்லத்தில் இருந்ததாகட்டும், அவரின் தனித்து செயல்படும் ஆற்றலாகட்டும், சுயசிந்தனையோடு
வாழ்ந்ததாகட்டும் - அத்தனையும் சாட்சிகள், அவர் முடி சூடா அரசியே என்பதற்கு.
ராஜம்மாள் பாட்டியின் புகைப்படத்தை பார்த்ததுமே தெரிந்துவிட்டது,
அவரின் தேர்ந்த ரசனைகளும், நேர்த்திகளும். மேலும், இவர் முகம் யாரையோ ஞாபகப்படுத்துதே
என்று யோசனை செய்து ஒரு வழியாய் கண்டுப்பிடித்தேன். மரபிசை கலைஞர்களான ரஞ்சனி_காயத்ரி
சகோதரிகளில், ரஞ்சனி, ராஜம்மாள் பாட்டியின் சாயல் என்று எனக்கு தோன்றுகிறது.
"வேங்கை போல வாழ்வதும்
பறவைபோல மறைவதும்தான் வாழ்க்கை என்று எனக்கு இன்று தோன்றுகிறது நான் பாட்டியிடம் பால்
குடித்ததில்லை, ஆனால் அவருடன்தான் எனக்கு பால்தொடர்பு இருக்கிறது" இதனை படித்துமுடித்த பிறகு,
ஒரு விம்மலோடு புத்தகத்தை சற்று மூடி வைத்து அமர்ந்திருந்தேன்- இதை விட ஒரு பெரும்
நிறைவு உங்கள் பாட்டிக்கு கிடைத்திருக்க முடியாது. அதனை கொடுத்த திருப்தி உங்களுடன்
“என்றென்றுமாய் வருவதாக!” என்று மானசீகமாய் வாழ்த்தினேன்.
அருணாவின் ஆளுமைகளுக்கு முதற்ப்புள்ளியாய் இவர் பாட்டியின்
ரத்தமாக இருக்க வாய்ப்பிருந்தாலும், தந்தை இவருக்கு காட்டிய, இவரும் விரும்பி தேடி
சேகரித்த உலகறிவே என்பது மறுப்பதற்கில்லை. அதுதான், அறிமுகத்திலேயே அனைவரின் மனங்கவரும்
'ராணி' ஆக, விசிறிகள் சாமரமாக, ஆடல் கலைகளுடன் பால்ய நாட்கள் களைக்கட்டியிருக்கு.
அந்த அறிவு கொடுத்த தைரியம்தான், புதிதாய் ஊருக்கு வந்த இறங்கிய
ஆசிரியரிடம் பயப்படாமல் பேசவும், அவருக்கு மட்டுமல்லாமல் பல பேருக்கு வழிகாட்டியாகவும்,
வடிகாலாகவும் இருந்திருக்கிறது.
“அவங்க வீட்டுல போய்
என்ன பேச்சு வேண்டிக்கெடக்கு” என்று அம்மா கேட்கும்போது,
பசங்க வீட்டில் இல்லை என்று நான் விளக்கமாட்டேன். "அது என் தோல்வியை நானே ஒப்புக் கொள்வதுபோல்
தோன்றும்" என்று எனக்கு சவுக்கடி கொடுத்தார்.
கல்லூரி நாட்களில், தோழி வீட்டுக்கு போவதற்கு பர்மிஷன் கேட்கும்போது,
"அப்பா அவ வீட்டுல அவங்க அண்ணன் இல்லப்பா, நான் போயிட்டு சீக்கிரம் வந்துடறேன்"
என்று கேட்ட என் நாக்கை நானே அருவாமனையில் வெட்டி வீசியிருக்கக்கூடாதா என்று தோன்றியது.
என்ன ஒரு தெளிவு. அந்த இடத்திலேயே என்னில் மிகப்பெரிய ஆளுமையாய் வடிவெடுத்துவிட்டார்.
அப்பாவிடம் விறகு விரைவாய் தீருவதற்கு, நிதானமாய் விளக்குவதாய்
இருக்கட்டும், ஜோதி டீச்சரின் அந்த தோல்வி நிலையை புரிந்துக்கொண்டு ஆறுதலாய் மாறுவதாய்
இருக்கட்டும், அந்த பாடலுக்கு அந்த சூழலை இலகுவாக்க, தன்னை இன்னும் சிறு பிள்ளையாய்
காட்டிக்கொள்வதாக இருக்கட்டும், பட்டாணியின் மனைவிக்காக மூர்த்தி அண்ணாவிடம் தன் கருத்துகளை
சொல்வதாய் இருக்கட்டும், மணிகண்டன் வழிமறித்து ஊரை விட்டு போவது பற்றி கேட்கும்போது
அந்த நிலைமையை கையாளுவதாய் இருக்கட்டும் - அனைத்திலுமே ஒரு மன முதிர்வு தென்படும்.
குறிப்பாக மணிகண்டனிடம் 'அர்ஜென்டா போகணும்' என்று சொல்லி விலகும்போது,
'இனி புள்ளய சிரிப்பு படத்துக்கு மட்டுமே கூட்டி
போவணும், தேரு பாத்த சந்தோசமே போச்சு புள்ளைக்கு'
என்று பாட்டி கூறிய உணர்ச்சிகரமிக்க அருணா அல்ல, தர்க்க ரீதியாய் நிலைமையை அணுகக்கூடிய
அருணாவாய் கல்லூரிக்கு முன்னரே மாறிவிட்டதாய்தான் தோன்றியது.
மேலும் என்னடா அந்த பையன் இவ்ளோ பீல் பண்ணி சொல்லுறான், இந்த
புள்ளைக்கு அவ்ளோ இல்லையே, ப்ராக்டிகலான கேரக்டர் என்று நினைத்திருந்தேன். புத்தகத்தில் பின்வரும் கட்டுரையில், தன் அப்பா
தன்னிடம் கேட்கும் கேள்விக்கு கொடுப்பதாய், என் போன்ற முந்திரி கொட்டைக்கு, அழகாய்
பதிலும் கொடுத்திருப்பார்,
"கஷ்டமாத்தான்
இருக்குது. ஆனால் அதை விட முக்கியம் நாம் தலை நிமிர்ந்து வாழ்வது" என்று.
அப்போதும் நான் அவரோடு கைக்கோர்த்தேன்.
"போன ஜென்மத்து பாவத்த என்ன இந்த ஜென்மத்துல தீர்க்குறது?
அப்பப்ப கணக்க தீர்க்க தெரியாதா, நீங்கள் சொல்கிற கடவுளுக்கு? நம்ம என்ன பண்ணோம்னே
தெரியாம, இந்த ஜென்மத்துல அதுக்கு அனுபவிக்கனும்னு சொல்றதுலாம் அநியாயம் என்பேன் என்
அப்பாவிடம், இவரைப்போலவே - அதுதான் முதன்முதலில் கைக்கோர்த்த இடம்
பின்பு, இவர் குழந்தையை குளிப்பாட்டுவதை ரசிக்கும்போது கைக்கோர்த்தேன்.
எனக்கும் அது பிடிக்கும். மேலும் என் அம்மா தென்னங்கீற்றிலிருந்து துடைப்பம் சீவுவதும்
பார்க்கப் பிடிக்கும். என் அம்மாவிடம், சிறு வயதில் கேட்ட கேள்வி ஞாபமிருக்கு.
டாக்டரா இருந்துட்டு இதுலாம் எப்படி மா கத்துக்கிட்ட?
சின்ன வயசுல எங்கம்மா எல்லா வேலையும் செய்வாங்க. அது பாத்துதான்.
கண்ணு பாத்தா கை செய்யணும்னு சொல்வாங்க.
என்னால முடியாதுப்பா “ - என்று ஓடிவிடுவேன்.
வீட்டில் ஒழுங்கு ஒருவரால் வருவதல்ல. எழுதிய கைக்கு மோதிரம்தான்
போடணும்.
ஒருமுறை தீபாவளி பலகாரங்களை எடுத்துக்கொண்டு என் பிரண்ட்
வீட்டிற்கு சென்றேன். அவளின் அண்ணன்,
என்னது?
முறுக்கு, மிக்சர், 7 கப்
மிக்சர் வீட்டில செஞ்சீங்களா?
ஆமா
எப்படி? எல்லா தனித்தனியா செஞ்சு கலந்துட்டிங்களா? ஹா ஹா..
ஆமா. அதனாலதான் அது மிக்சர்.
இதே சம்பாஷணையை நான் புத்தகத்தில் பார்த்தபோதும், கிட்டி
புல் விளையாடுவது பிடிக்கும் என்றபோதும் கைக்கோர்த்தேன். சொல்ல போனால், பாதி தூரத்திற்கு
கைக்கோர்த்திருக்கிறேன் என்றுதான் தோன்றுகிறது. இனி மீதி தூரத்திற்கு துணையாய், இவர்
சென்ற பாதையில் என் இலக்கிய வாசிப்பை தீவிரமாக்க இருக்கிறேன்.
“ஒருவரிடம் பேசுபோது
area of interest தெரிஞ்சு பேசணும். அவங்களா கேட்காமல் நம்மை பற்றி சொல்லக்கூடாது”
நான் ரசித்த, பின்பற்ற நினைக்கிற போதனைகள்.
வடிவேல் மாமாவை பற்றி பேசாமல் முடிப்பது முழுமை பெறாது என்றுதான்
தோன்றுகிறது. வெளியிலிருந்து வந்து, தன் அத்தையை கட்டியதால் இவருக்கு உறவானவர், அவரை
போலவே, பாசம் வைத்து பார்த்துக்கொண்டது எல்லாருக்கும் அமையாது. அத்தையின் பிரிவால்
வெசனமேறி கிடக்கையில், சுழற்சி முறையில் இரு வீட்டாரும் வந்துபோனது எல்லாமே கொடுப்பினைதான்.
தன் அம்மா புரிந்துக்கொள்ளவில்லை என்றபோது, இளம் அருணா, அத்தை_மாமாவிடமே முறையிட்டதும்,
மாமா அதை சிரத்தை எடுத்து தீர்த்து வைத்ததும், இவர்கள் உறவின் முக்கியத்துவத்தை காட்டுகிறது.
ஆசிரியர் அக்கட்டுரையின் தலைப்பையும் அழகாய் கொடுத்திருப்பார் – “நிலை”
“நிலை- வீட்டின் நிலை,
அருணாவின் நிலை, வடிவேல் மாமாவின் இயல்பின் நிலை, அவரின் அந்திம நிலை “ என்று புரிந்துக்கொண்டேன்.
அவரை பற்றி இக்கட்டுரையின் முன்பாதியில் கூறுகையிலேயே, "யார் குறைகளையும் பெரிது படுத்த மாட்டார்.
அதற்கு காரணம் அவர் உயரம்தான் என்று நினைக்கிறேன்"
என்ற வரியிலேயே அவர் குணத்தின் உயரத்தை குறிப்பிட்டிருப்பார். அதற்கு முத்தாய்ப்பாய்
இறுதியில்,
"மாமாவின் தலையை
விட நான்குவிரற்கடை உயரமானது நிலை. நான் திரும்பிப் பார்த்தேன். அங்கே மாமா நின்றால்
தலை தட்டும் என்றுதான் தோன்றியது"
என்றிருப்பார். அழகாய் இருந்தது.
கிட்டதட்ட உங்கள் 20 வருஷ வாழ்க்கையை அருகிருந்து பார்த்ததுபோல்
ஓர் உணர்வு. கேட்டு, வாசித்து, எழுதி என மும்முறை அவ்வுணர்வுக்கு ஆளாகினேன். இது எனக்கு
முதற் அனுபவம். கொடுத்தமைக்கு நன்றியுடனும், என் வாழ்க்கை பக்கங்கள் சிலவற்றை திருப்பிப்
பார்த்த மகிழ்வுடனும்,
- ரம்யா மனோகரன்
